Inmiddels zijn de eerste foto’s gemaakt. Eind april had ik weer een overleg met Stad-Forum, de sociaal geograaf Ivan Nio en de schrijver Fred Feddes, die ook met eenzelfde thema, Amsterdam versus regio, aan de slag zijn, waren daarbij. Toen had ik vooral nog impressies van plekken met daarin soms schetsen van scenes getekend. Verder heb ik aangegeven me te beperken tot het hoofdverhaal van Dick en Rietje en de andere vijf verhaallijnen. Het wordt te complex om er nog meer lijnen door te laten lopen. In de bijgaande illustratie heb ik dat geprobeerd, maar het wordt teveel.
Daardoor kan ik mij nu nog meer richten op het verhaal van Dick en Rietje. En hun verhaal is bijvoorbeeld ook interessant in de actuele discussie over gentrificatie. Juist omdat zij dit proces ruim een generatie geleden hebben meegemaakt en hun weg al lang hebben gevonden in de regio. Tegelijk was het concreet fotograferen van Dick en Rietje tijdens optreden(s) van het Zwanenkoor een confrontatie met gezongen teksten die weer totaal iets anders beweren. (In onze enige Jordaan, dat is het enigste plekje waar ik dood wil gaan).
Hoewel ik graag scenes fotografeer, en het grootste deel van de serie daar ook uit zal bestaan, kies ik er voor om de personen uit de verhaallijnen wel te portretteren op een vrij rigide manier. Op die manier hoop ik dat het bij zal dragen aan de helderheid van het concept.
Zoals eerder al opgemerkt dreig ik elke keer te verzuipen in de enorme hoeveelheid aan gegevens, informatie en impressies. Wil je er grip op krijgen, dan ontkom je niet aan om aan het zogenaamde ’storytelling’ te doen. Of ter wel, een start maken en de opeenvolging van contacten en verhalen achter elkaar zetten om op die manier het ‘verhaal te vertellen’. Maar ook kijken hoe je het verhaal verteld en wanneer wat met wie. En niet te vergeten; een goed einde.
Omdat ik elke scene probeer te verbinden via personen, moet ik dit wel van te voren helemaal uitwerken. Met personen zal ik immers afspraken maken en vaak ontmoeten zij weer iemand anders en ook daar moeten afspraken mee worden gemaakt. Daardoor krijg ik nu goed zicht op de serie van voor naar achter.
En dan dus fotograferen! Het is tof dat deze serie en opzet ervan de gelegenheid biedt hele alledaagse momenten en ontmoetingen tussen mensen zorgvuldig en tegelijk ook wat vervreemdend in beeld te brengen. Dat laatste doe ik ook met het oog op het feit dat de kijker weet dat dit allemaal wordt verteld en dus geregisseerd. Het geeft daarmee tegelijk de verwondering over over netwerken in de regio in vorm.